NEFİSLE MÜCADELE

Ali imran suresi ayet 142 mealen :"Yoksa siz, Allah içinizden cihad edenleri belli etmeden, sabredenleri ortaya çıkarmadan cennete girivereceğinizi mi sandınız"
Hz.Rasulaalah (Sallallahualeyhi ve sellem) 13 senelik mekke döneminde ashabıyla savaşmadan yaşamışlardı,Peki savaşamzmıydı acaba ..Halbuki birçok cihad ayetleri inmişti ..Burdaki yani mekkedeki cihat ne tür cihattı..
Ashabına "Nefisleriyle" savaşmayı öğretip taktik veren yüce muallim batınen muzaffer birer er yetiştirme yoğunluğundaydı..Her nefer nefsini mağlup etmiş bayrağını dikmiş Allahu Ekber çığlığıyla Efendisini sevindirmişti
Alt yapı çok sağlam olmalıydı . zira 15 Asır ashabının üzerine bina edilecekti bu yüzden ashabı içe dönük cihatlarında haşin ve güçlü olmalıydılar..Bir defansında savaştan dönen ashabına demişti ki "Sizler küçük cihattan döndünüz ,şimdi büyük cihat kaldı"şaşıran ashabı sormuştu ya Rasul Allah(Sallallahu Aleyhi vesellem)
bundan daha büyük cihat mı var biz savaştan döndük peygamberimiz buyurur ki"Büyük cihat nefisle yapılan cihattır"der..Cihada yeni ve mustakim bir anlam verir Muallim ..Dünyanın bir çok yerinde ham insanların hamca "amatörce" cihat yapıyorum diye ortaya cıkması ne de zavallılıktır..İç istikametini yapamamış kalenin içini fetih edememiş..komşu kaleyi islaha kalkışmış ne de isabetsiz adımlardır..
Demek ki cihat ikiye ayrılıyor 1.Küçük cihat :Allah için yapılan düşmanlarla olan cihattır İlayı kelimatullah.
2.Büyük Cihad: Kişi Nefsiyle "Tekbaşına" yaptığı cihattır ..Peki bu cihat neden büyüktür..Kimsenin görmediği ve duymadığı sesizce iç kavgasıdır o savaşta nöbet değişimi yoktur teke tek ve gece gündüz yaz ve kış yani bir ömür boyu cihattır, bir an bıraksan her şey harab olur, o düşman hiç uyumaz..her daim mutayakkız olunmalıdır..Ehlullah olan Allah dostları sofilerine bu cihadı öğretirler içte kemalatı ve zaferleri derken batın zahire akseder ve başkalarına örnek olmaya başlar derken dış cihat başlar....Bu sözlerimden Allah yolunda savaşı ve cihadı küçümseme gibi bir gaflette bulunmak istemedim ..bil akis ondan önce yapılması gereken daha önemli cihatlar olduğunu ima ettim..Sağlıcakla kalın

CAN HÜSEYİN CAN

Hicretin 4.yılı… Birer yıl arayla Medine de iki doğum, iki bayram, iki ay parçası…
Yeryüzünün en hayırlı dedesinin gözbebekleri doğuyor, Fatımatüz Zehra’nın körpecik fidanları, Aliyyül Mürteza ‘nın eşsiz kahramanları doğuyor… Cennet gençliğinin iki seyidi, Ehli Beyt ’in ilk nazlı çiçekleri…
İki ay parçası “Merhaba” diyor o incecik sesiyle
İsimlerini RAHMAN koyuyor Cebrail nefesiyle.
Siz onlara ALLAH ‘ın iki lütfu diyin. Birinin adı Hasan diğerinin Hüseyin…
Zaman Saadetli günleri yaprak yaprak okurken, Onlar Peygamber dizinde büyüdüler. Ve onlar zaten Semada büyüktüler…
Bir gün Peygamberlerin incisi oturuyorlar… Hasan ‘la Hüseyin yakalama oyununda. Buyurdular:
“Ha gayret Hasan göreyim seni yakala Hüseyin i” Hz. Ali:”Ya Rasulallah”diyor.
“Hüseyin’den taraf olmanız gerekmez mi? Hüseyin daha küçük.” Rasulullah Buyuruyorlar:
“Baksana Cebrail ‘de Hüseyin i tutuyor –Ha gayret Hüseyin göreyim seni diyor.”
Yine bir gün Efendimiz ashabıyla yürüyorlar. Hz.Hüseyin arkadaşlarıyla oynuyor… Peygamberimiz ellerini açıyor. Hz.Hüseyin bir oraya bir buraya kaçıyor ve gülerek yakalıyor onu Nebiler Nebisi. Öpüyor… Kokluyor… Öpüyor… Sonra zamana ve mekâna sesleniyor:
“Hüseyin bendendir bende Hüseyindenim. ALLAH ‘ı seven Hüseyini sever. Hüseyin torunlardan bir torundur…”
Ve bir gün Cebrail bir haberle geliyor.Hüseyin Fırat kıyısında Şehit edilecektir.Orası üzüntülü,tasalı,mihnetli ve belalı bir yerdir.Kerb-ü Bela ‘dır.Orası Kerbela ‘dır…
Hicretin 61. yılı… Aylardan Muharrem… Kan renginde Fırat ve dudaklar susuz… Yürekler susuz…
Kerbela ‘da bir oğul var… Uğruna oğullar feda… Bir torun kerbela ‘da DEDE ‘sinden 50 yıl uzakta.
O ‘nun gibi Bembeyaz giyimli… Bembeyaz yüzlü… Atının üstünden sesleniyor merhametten yoksun olanlara: “BEN PEYGAMBERİNİZ ALEYHİSSELAMIN KIZININ OĞLU DEĞİL MİYİM? BEN HZ. MUHAMMED MUSTAFA ‘NIN TORUNU DEĞİL MİYİM? ŞEHİTLER SEYYİDİ HAMZA BABAMIN AMCASI DEĞİL Mİ? ÇİFT KANATLI ŞEHİT CAFER BENİM AMCAM DEĞİL Mİ?
Kerbela da bir oğul var, çevresinde yeminler ediliyor Şehadete... ve bir bir toprağa düşüyor yiğitler…
Ehli Beyt ‘in solan ilk çiçeği Aliyyül Ekber di… Sonra sıra sıra soldu Civanlar…
AMR BİN ABDULLAH BİN CAFER, MUHAMMED BİN ABDULLAH BİN CAFER, ABDULLAH BİN AKİL, CAFER BİN AKİL… İşte bakın biri daha yürüyor ölüme Hz. Hasan ‘ın oğlu Kasım… O ‘nunda yüzü ay parçası, elinde kılıç, üzerinde gömlek ve pelerin…
Ayak sandallarından birinin bağı kopmuş. Başına bir kılıç iniyor ve “AMCA” diyerek yüzüstü düşüyor Kerbela ‘ya. Kerbela ‘da bir oğul var, bir şahin var. Kucağında 3 yaşında bir Seyyid. Adı Abdullah ve bir ok Abdullah ‘ı boğazından vuruyor… Hz. Hüseyin kanla dolan avuçlarını yere boşaltıyor...”Ya RAB” diyor.”Bize göklerden yardım etmeyeceksen hakkımızda ondan daha hayırlısını ihsan et.”
Hicretin 61.yılı Muharrem ayının 10’u.Bir şehit var Kerbela ‘da. Tam 33 mızrak yarası,34 kılıç yarası
“EY MUHAMMED ‘İM NERDESİN NERDE? HÜSEYİNİN BAŞI BİR YERDE GÖVDESİ BİR YERDE.”Bu Hz.Zeyneb ‘in feryadıdır dedesine.”EY MUHAMMED ‘İM SANA GÖKTEKİ MELEKLER SALÂT-U SELAM GETİRİYOR. HÜSEYİNSE ŞU OTSUZ BOZKIRDA, ÇÖLDE, TOZLARA, TOPRAKLARA, KANLARA BULANMIŞ, AZALARI KESİLMİŞ YATIYOR. EY MUHAMMED ‘İM SENİN KIZLARIN ESİR EDİLMİŞ, ZÜRRİYETİN HEP ÖLDÜRÜLMÜŞ, SABAH YELLERİ ONLARIN ÜZERİNE HEP TOPRAK SAVURUYOR.”
Abdullah bin Abbas o gün Medine de Rasulullah ‘ı görür rüyada, yanında içi kan dolu cam bir bardak. ve şöyle buyurur:
“BENDEN SONRA ÜMMETİMİN YAPTIĞI ŞEYİ BİLİYOR MUSUN? HÜSEYİNİ ŞEHİT ETTİLER. BU ONUN VE ASHABININ KANLARIDIR. BUNU ALLAH ‘A SUNACAĞIM.”
Ya Rasulullah!!Biz asırlar sonra geldik.Eğer o gün olsaydık Kerbela ‘da ALLAH ‘a Kasem olsun ki;Ashabının seni koruduğu gibi korurduk Ehli Beyt ‘ini,yada o uğurda verirdik canımızı!!!
Bu sözümüzün bir ispatı olarak bugün biz senin kapındayız. Taşıdığımız Ehli Beyt isimleri…
Kimimiz ALİ, Kimimiz FATIMA, Kimimiz HASAN ve HÜSEYİN ve iftiharla senin ismini taşıyor çoğumuz… ALLAH Ruhumuzu senin kapında Ehli Beyt ‘ine layık olduğumuz bir anda alsın. Ali Azhar ‘la
Zeynel Abidin ‘le her asırda Hüseyin ‘i çiçekler açarken,yanaklarında Peygamber busesi ve her biri senden bir koku taşırken çağlara;ALLAH BİZİ ONLARDAN AYIRMASIN!!!BİZİ SENDEN ve RIZASINDAN AYIRMASIN!!!
(Dursun Ali Erzincanlı ‘nın çok Etkilendiğim bir ağıtıydı. Paylaşmak istedim.)

CİĞER KEBABI

CİĞER KEBABI
Bir gün ashabı güzin Kainatın Efendisinin huzuruna gelip Hz. Ebu Bekir’den şikayette bulundular:
- Ya Rasulallah, Hz. Ebu Bekir bir oda içine girip ciğer kebabı yiyor, biz kokusunu duyuyoruz, fakat bizi davet etmiyor.
Sultanı Enbiya buyurdular ki:
- Onun bir daha böyle yaptığını görürseniz bana haber verin. Beraber gidip bakalım.
Bir gün yine Hz. Ebu Bekir odaya girdi. Haber verdiler. Resul-i Ekrem hemen kalkıp oraya gitti. İçeri girdiğinde gördü ki ne ateş var ne kebap. Hz. Ebu Bekir’e sordu:
- Ya Ebu Bekir, yalnız başına ciğer kebabı yiyormuşsun doğru mudur?
Ebu Bekir (ra) de:
- Ya Rasulallah, haşa! Ben ciğer kebabı yemiyorum. Pişen kendi ciğerim, diye cevapladı. Rasulullah sebebini sorduğunda Hz. Ebu Bekir:
- Ya Habiballah, her an aklıma şu geliyor: Hak Teala bana İslam’ı nasip etti. Habibinin dostu eyledi. Ashab arasında meşhur oldum. Acaba kıyamet gününde halim ne olur? Allah-u Teala’ya bu kadar nimetin şükrünü eda edebilir miyim, diye korktuğumdan ciğerim yanıyor, kebap oluyor, cevabını verdi.
Bunun üzerine Ebu Bekir (ra) hakkında ayetler indi. Ashab-ı kiramın Hz. Ebu Bekir’e olan muhabbeti daha da arttı.

Kaynak: Dört Halifenin Menkıbeleri, Şemseddin Sivasi

Biz KiMiZ ! ! !

@ Yahoo! Video